5 lat temu w tym miejscu opisywałem dane i prognozy ONZ wartości tzw. “wskaźnika obciążenia demograficznego” (“total dependency ratio”) czyli relacji pomiędzy liczbą dzieci i starców w stosunku do liczby osób w wieku produkcyjnym dla różnych krajów świata (“Lepiej już było“). Dla danych z 2010 roku to Chiny miały najniższą wartość tego wskaźnika, czyli były krajem, w którym udział osób zdolnych do pracy w stosunku do całej populacji był największy. Sugerowałem, że dla międzynarodowego kapitału taka sytuacja jest optymalna, bo taki kraj ponosi relatywnie małe koszty utrzymywania – już czy jeszcze – nieproduktywnej części populacji. Minęło 5 lat więc można zobaczyć, czy coś tu się zmieniło.
Powered by macrobond.com
Jak widać w 2015 roku na pozycję lidera pod tym względem powróciła Korea Południowa wyprzedzając Chiny.
Ale prognozy ONZ są jednoznaczne – na następne kilkadziesiąt lat to domyślne z gospodarczego punktu widzenia “optimum” demograficzne opuści wreszcie wschodnią Azję i przeniesie się w rejon Oceanu Indyjskiego (Arabia, Saudyjska, Indie, RPA, Pakistan).
Jakoś skojarzyło mi się to z przeczytaną kiedyś książką Roberta D. Kaplana (to taki George Friedman tylko dla południowych Azjatów) zatytułowaną “Monsun. Ocean Indyjski i przyszłość amerykańskiej dyplomacji“.
Podsumowanie:
