Za nami wyborcze emocje i można spróbować podsumować reakcje krajowego rynku finansowego na to wydarzenie.
Na rynku walutowym doszło po wyborach do silnego umocnienia się polskiego złotego. We wrześniu RPP wywołała swą niespodziewanie silną obniżką stóp procentowych znaczne osłabienie polskiej waluty, ale straty sprzed miesiąca zostały prawie w całości skasowane. Minimum kursu EUR/PLN z lipca i sierpnia br. zostało obronione, ale nie bardzo widać powody by trwająca od marca ub.r. aprecjacja polskiej waluty miała się niebawem zakończyć.
Można spekulować, że po wyborach RPP stanie się nagle bardzo jastrzębia, co powinno wzmacniać polską walutę.
Wydaje się, że w dłuższym terminie plan pozostaje bez zmian:
Jeśli chodzi o rynek akcji, to sytuacja wydaje się być niejasna. W 7 okołowyborczych sesji WIG-20 wzrósł o ponad 10 proc., co od początku 2020 roku zdarzyło się czterokrotnie. W 3 z 4 z tych przypadków takie silne ruchy inicjowały dłuższe zwyżki cen akcji. Wyjątkiem był ruch z lutego-marca ub.r., gdzie taka dynamika pojawiła się w trakcie silnej korekty ówczesnej bessy.
Nasuwa się również skojarzenie z korektą zwyżkową z okresu listopada 2021-styczeń 2022 (opadająca średnia 50-sesyjna WIG-20 atakująca od góry rosnącą średnią 200-sesyjną).
Na razie wypada jednak przyjąć, że dopóki poziom 2000 pkt. jest broniony, w grze są optymistyczne dla polskich akcji scenariusze.
W pierwszym powyborczym odruchu rentowność 10-letnich polskiego rządu silnie spadła, ale w ciągu kilka następnych dni wzrosła powyżej przedwyborczego poziomu (znowu: z tajemniczych powodów RPP nagle przestanie być “gołębia”?).
Trudno tu raczej o stawianie jakichś jednoznacznych prognoz. Na poziomie 5,4 proc. można rysować coś co wygląda jak “linia szyi” dużej formacji “głowy z ramionami”, co w dłuższym terminie zapowiadałoby spadek rentowności długoterminowych stóp procentowych w Polsce do “normalnych” poziomów, ale nie ma pewności jak długo i do jakiego poziomu formowane może być ewentualne “prawe ramię” tej formacji.